Σκεφτείτε: «Στη βασιλόπιτα της Τέχνης υπάρχει ένα φλουρί για τον καθένα». Πρόκειται για μια σκέψη που την επαναλαμβάνω πολύ συχνά επειδή ακριβώς πιστεύω στη βαθύτερη αλήθεια της. Εφόσον η τέχνη, περισσότερο από μια κούρσα εκατό μέτρων στην οποία ξεχωρίζουν ελάχιστοι, οι άριστοι, είναι και δρόμος αντοχής, ένας μαραθώνιος, στον οποίον επιβραβεύεται η υπομονή, το πείσμα, η εργατικότητα, η άσκηση, η αφοσίωση σε μιαν ιδέα, το δικαίωμα του καθενός να κάνει «αθλητισμό», δηλαδή τέχνη, με όσα μέσα διαθέτει.
Έτσι, στην παρούσα έκθεση δημιουργών και δημιουργημάτων, αυτό που ξεχωρίζει δεν είναι τόσο η ατομική επίδοση,αλλά το κοινοτικό πνεύμα, η υποχώρηση του εγώ εμπρός στη συλλογική προσπάθεια, ο διάλογος νεότερων και παλιότερων με ενωτικό στοιχείο και κεντρική αναφορά τη γενέθλια γη, έναν μυθικό τόπο τέχνης, αλλά και ατελείωτου ανθρώπινου μόχθου ώστε να δαμαστεί η αγριάδα της φύσης και να ανθίσει δημιουργώντας πολιτισμό.
Νομίζω πως η πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας καλλιτεχνικής ομάδας εικαστικών καλλιτεχνών, με την ευρεία έννοια του όρου, που σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με το ευλογημένο κυκλαδίτικο νησί είναι αληθινά άκρως παρηγορητική γιατί επιμένει στη συνέχεια της παράδοσης όχι με όρους φολκλόρ, αλλά ουσίας. Η Τήνος είναι ένας μικρόκοσμος που έχει όλες τις αρετές, αλλά και τα σκοτεινά σημεία της ευρύτερης πατρίδας. Την ευκολία δηλαδή του να επαναπαυθούμε, όπως είναι ο συνήθης κανόνας, σε δεδομένες δάφνες και να αφήσουμε το παρόν ή το μέλλον σε μιαν αλυσιτελή ραστώνη. Οι Πατέρες της Ορθοδοξίας θα μιλούσαν για ακηδία και θα κατέτασσαν τη στάση αυτή στα θανάσιμα αμαρτήματα. Ευτυχώς στην περίπτωσή μας δε συμβαίνει κάτι τέτοιο!
Χάρη στις συγκινητικές προσπάθειες του Χρήστου Σανταμούρη και μιας πρώτης ομάδας συναδέλφων συνεργατών του, και ιδιαίτερα της Αναστασίας Χατζίρη, αυτό το όνειρο της συνεργασίας και της καλλιτεχνικής αυτοοργάνωσης αποκτά σιγά σιγά σάρκα και οστά. Έτσι, λοιπόν, η γενέθλια γη του Γύζη, του Νικηφόρου Λύτρα, του Χαλεπά, των Φυτάληδων, των Βιδάληδων, των Σώχων, των Καπαριάδων, του Νικόλαου Λύτρα, του Λάζαρου Λαμέρα, αλλά και το νησί δικαιωματικά του Βλάση Κανιάρη, διεκδικεί εν τοις πράγμασι την πολιτιστική του συνέχεια μέσα από μια δυναμικά παρούσα, νεότερη γενιά καλλιτεχνών.
Μη μας κρίνετε, λοιπόν, αυστηρά για τις τυχόν παραλείψεις, και μην αντιμετωπίζετε την έκθεση με κριτήρια αποκλειστικώς και μόνο αισθητικά. Δείτε τη σαν αυτό που στην πραγματικότητα είναι: δηλαδή μια ακόμα προσπάθεια για την πολιτιστική αναγέννηση του νησιού, μια ευκαιρία για παιδεία και αισθητική συμμετοχή των πάντων και διά πάντα!
Μάνος Στεφανίδης
